Prowadzący zakład kosmetyczny obowiązany jest informować osoby, korzystające z jego usług, o gotowości przyjęcia na przechowanie zdejmowanej przez nich biżuterii na czas wykonywania zabiegu kosmetycznego

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego o sygnaturze I CR 134/83, który nadal jest aktualny w świetle prawa, prowadzący zakład kosmetyczny obowiązany jest informować osoby, korzystające z usług tego zakładu (art. 627, 354 k.c.), o gotowości przyjęcia na przechowanie zdejmowanej przez nie biżuterii na czas wykonywania zabiegu kosmetycznego (art. 66 k.c.). Zaniechanie uczynienia zadość tej powinności może uzasadniać odpowiedzialność zakładu kosmetycznego za utratę biżuterii, odłożonej przez klientkę do podręcznej torby, położonej przy zajmowanym fotelu (art. 627, 471,472 k.c.) i nie mogącą z przyczyn obiektywnych czuwać nad swoimi kosztownościami.

Jest to istotny pogląd, szczególnie biorąc pod uwagę, że w większości miejsc, gdzie są realizowane zabiegi kosmetyczne, kosmetologiczne można spotkać informacje, że za pozostawione przedmioty czy też odzież wierzchnią salon nie odpowiada.

Należy w tym miejscu wskazać, że w chwili przekazania rzeczy do przechowania mamy do czynienia z umową przechowania, która co do zasady jest umową o charakterze realnym. Jest to o tyle istotne, że do aby można było mówić o jej zawarciu między klientem salonu kosmetycznego a właścicielem salonu konieczne jest wydanie rzeczy. Nie wystarczy tylko położenie torebki obok fotela, ale torebka wraz z biżuterią powinna być wydana osobie reprezentującej salon kosmetyczny – przechowywawcy (może to być jego pracownik, właściciel lub inna osoba umocowana przez właściciela salonu).

Należy podkreślić, za przechowywanie rzeczy rozumie się również sytuację, w której klient pozostawia rzecz na czas wykonania zabiegu w miejscu do tego przewidzianym.

„[…] wydanie rzeczy przechowawcy, a więc wejście przez niego w posiadanie rzeczy, jest w myśl art. 835 k.c. nie tyle „warunkiem sin qua non wykonania umowy przechowania”, lecz warunkiem skutecznego zawarcia tej umowy. Inaczej mówiąc, umowa przechowania ma charakter realny. Wynika to z istoty tej umowy, dla ważnego zawarcia której-prócz konsensusu stron-niezbędne jest wydanie przedmiotu umowy. Art. 835 k.c. stanowi bowiem, że przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie. Orzecznictwo stoi również na utrwalonym stanowisku co do typowo realnego charakteru tej umowy.”

Pogląd ten również wskazuje Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 28.01.2016 r., I ACa 1062/15

„[…]wydanie rzeczy przechowawcy, a więc wejście przez niego w posiadanie rzeczy, jest w myśl art. 835 k.c. nie tyle „warunkiem sin qua non wykonania umowy przechowania”, lecz warunkiem skutecznego zawarcia tej umowy. Inaczej mówiąc, umowa przechowania ma charakter realny. Wynika to z istoty tej umowy, dla ważnego zawarcia której-prócz konsensusu stron-niezbędne jest wydanie przedmiotu umowy. Art. 835 k.c. stanowi bowiem, że przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie. Orzecznictwo stoi również na utrwalonym stanowisku co do typowo realnego charakteru tej umowy[…].

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 23.06.2014 r., VI ACa 1189/13

„Zawarcie umowy przechowania nie wymaga żadnej określonej formy. Często umowa przechowania dochodzi do skutku w sposób dorozumiany, konkludentny.” Za konkludentne rozumie się, komunikowanie przez samo zachowanie, które w konkretnej sytuacji wskazuje na istotę danej czynności.

Natomiast w sytuacji, kiedy klient pozostawia rzeczy w miejscu do tego przewidzianym przez salon kosmetyczny oczecznictwo stoi na następującym stanowisku:

Wyrok Sądu Najwyższego z 27.11.1985 r., III CRN 387/85,

„Za szkodę spowodowaną zaginięciem garderoby złożonej przez konsumenta korzystającego z usług [..] w czynnej szatni ponosi odpowiedzialność przedsiębiorstwo prowadzące taki zakład nawet w wypadku, gdy szatnię prowadzi i obsługuje pracownik innego przedsiębiorstwa zajmującego się profesjonalnie ochroną mienia.”

W tym miejscu warto wskazać, że powyższe dotyczy również salonów kosmetologicznych, lekarskich czy też fryzjerskich jeżeli sytuacja wskazywałaby na podobny stan faktyczny, w którym klientka nie będzie miała możliwości czuwać nad swoimi kosztownościami.

PRZEPISY DOTYCZĄCE PRZECHOWYWANIA K.C (na dzień 5.01.2020)

TYTUŁ XXVIII

Przechowanie
Art. 835. Przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie.

Art. 836. Jeżeli wysokość wynagrodzenia za przechowanie nie jest określona w umowie albo w taryfie, przechowawcy należy się wynagrodzenie w danych stosunkach przyjęte, chyba że z umowy lub z okoliczności wynika, iż zobowiązał się przechować rzecz bez wynagrodzenia.

Art.837.Przechowawca powinien przechowywać rzecz wtaki sposób, do jakiego się zobowiązał, a w braku umowy w tym względzie, w taki sposób, jaki wynika z właściwości przechowywanej rzeczy i z okoliczności.

Art. 838. Przechowawca jest uprawniony, a nawet obowiązany zmienić określone w umowie miejsce i sposób przechowania rzeczy, jeżeli okaże się to konieczne dla jej ochrony przed utratą lub uszkodzeniem. Jeżeli uprzednie uzyskanie zgody składającego jest możliwe, przechowawca powinien ją uzyskać przed dokonaniem zmiany.

Art. 839. Przechowawcy nie wolno używać rzeczy bez zgody składającego, chyba że jest to konieczne do jej zachowania w stanie niepogorszonym.

Art. 840. § 1. Przechowawca nie może oddać rzeczy na przechowanie innej osobie, chyba że jest do tego zmuszony przez okoliczności. W wypadku takim obowiązany jest zawiadomić niezwłocznie składającego, gdzie i u kogo rzecz złożył, i w razie zawiadomienia odpowiedzialny jest tylko za brak należytej staranności w wyborze zastępcy.

§ 2. Zastępca odpowiedzialny jest także względem składającego. Jeżeli przechowawca ponosi odpowiedzialność za czynności swego zastępcy jak za swoje własne czynności, ich odpowiedzialność jest solidarna.

Art. 841. Jeżeli przechowawca, bez zgody składającego i bez koniecznej potrzeby, używa rzeczy albo zmienia miejsce lub sposób jej przechowywania albo jeżeli oddaje rzecz na przechowanie innej osobie, jest on odpowiedzialny także za przypadkową utratę lub uszkodzenie rzeczy, które by w przeciwnym razie nie nastąpiło.

Art.842.Składający powinien zwrócić przechowawcy wydatki, które ten poniósł w celu należytego przechowania rzeczy, wraz z odsetkami ustawowymi oraz zwolnić przechowawcę od zobowiązań zaciągniętych przez niego w powyższym celuw imieniu własnym.

Art. 843. Jeżeli kilka osób wspólnie przyjęło lub oddało rzecz na przechowanie, ich odpowiedzialność względem drugiej strony jest solidarna.

Art. 844. § 1. Składający może w każdym czasie żądać zwrotu rzeczy oddanej na przechowanie.

§2.Przechowawca może żądać odebrania rzeczy przed upływem terminu oznaczonego w umowie, jeżeli wskutek okoliczności, których nie mógł przewidzieć, nie może bez własnego uszczerbku lub bez zagrożenia rzeczy przechowywać jej w taki sposób, do jakiego jest zobowiązany. Jeżeli czas przechowania nie był oznaczony albo jeżeli rzecz była przyjęta na przechowanie bez wynagrodzenia, przechowawca może żądać odebrania rzeczy w każdym czasie, byleby jej zwrot nie nastąpił w chwili nieodpowiedniej dla składającego.

§ 3. Zwrot rzeczy powinien nastąpić w miejscu, gdzie miała być przechowywana.

Art.845.Jeżeli zprzepisów szczególnych albo zumowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednioprzepisy opożyczce (depozyt nieprawidłowy). Czas imiejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu.