Prowadząc działalność gospodarczą niejednokrotnie możemy spotkać się z tym, że kontrahent nie płaci faktury w terminie, albo płaci ją z dużym opóźnieniem. Szczególnie jest to uciążliwe przy małych działalnościach, gdzie każdy grosz zapłacony z faktury jest na wagę złota oraz co ważne terminowość płacenia może wiązać się z być albo nie być dla danego przedsiębiorcy. Tak czy siak wszem i wobec możemy spotkać kontrahentów, którzy termin płatności na fakturze traktują nie jako “termin” ale coś na zasadzie “oo jest coś do opłacenia – muszę mieć to na uwadze” i za grosz nie szanują przedsiębiorców, którzy daną pracę wykonali i czekają na swoje wynagrodzenie. Wierzyciel musi się przypominać, żeby otrzymać płatność, a niekiedy stosować już działania windykacyjne.
W prawie mamy coś takiego jak artykuł 10 Ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych. Ustawa ta określa szczególne uprawnienia wierzyciela i obowiązki dłużnika w związku z terminami zapłaty w transakcjach handlowych, skutki niewykonania takich obowiązków oraz postępowanie w sprawie nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych.
Warto wskazać, że za transakcję handlową w świetle tej ustawy rozumie się – umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art.2, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością; Artykuł 2 tejże ustawy wskazuje nam że przepisy ustawy stosuje się do transakcji handlowych, których wyłącznymi stronami są:
1) przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2021 r. poz. 162 i 2105 oraz z 2022 r. poz. 24);
2) podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców;
3) podmioty, o których mowa w art. 4, art. 5 ust. 1 i art. 6 ustawy z dnia11 września 2019 r. ‒ Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1129,1598, 2054 i 2269 oraz z 2022 r. poz. 25);
4) osoby wykonujące wolny zawód;
5) oddziały i przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych;
6) (uchylony)
7) przedsiębiorcy z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej.
W artykule Art. 10. tejże ustawy przeczytamy, że “1. Wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7ust.1 lub art. 8 ust.1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, rekompensata za koszty odzyskiwania należności, stanowiąca równowartość kwoty:
1) 40 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego nie przekracza 5000 złotych;
2) 70 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest wyższa niż 5000 złotych, aleniższa niż 50 000 złotych;
3) 100 euro – gdy wartość świadczenia pieniężnego jest równa lub wyższa od50 000 złotych.
1a. Równowartość kwoty rekompensaty, o której mowa w ust. 1, jest ustalana przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.
2. Oprócz kwoty, o której mowa w ust. 1, wierzycielowi przysługuje również zwrot, w uzasadnionej wysokości, poniesionych kosztów odzyskiwania należności przewyższających tę kwotę.
3. Uprawnienie do kwoty, o której mowa w ust. 1, przysługuje od transakcji handlowej, z zastrzeżeniem art. 11 ust. 2 pkt 2.
4. Roszczenie o rekompensatę, o której mowa w ust. 1, nie może być zbyte.”
Co z tego wynika?
Powyższe wskazane kwoty w art. 10 omawianej ustawy są zryczałtowaną opłatą jaka może zostać naliczona dłużnikowi. Nie bez powodu piszę “może zostać naliczona” gdyż nie jest to obowiązek wierzyciela a jego prawo, z którego może ale nie musi korzystać. Warto jednak wskazać, że skorzystanie z tej rekompensaty przysługuje gdy dany kontrahent nie dokonał płatności w terminie.
Jaka rekompensata będzie przysługiwała od każdej transakcji należy przeliczyć na złote według średniego kursu euro, który jest ogłoszony przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie stało się wymagalne.
przykład: Wykonano usługę i wystawiono fakturą VAT na kwotę 2.000 zł z terminem płatności 17 sierpnia 2022 r., Kurs euro na dzień 17 sierpnia 2022 wynosił 4,6921. Kwotę te mnożymy x 40 euro = 187,68 zł.
Dlaczego 40 euro przy fakturze na taką kwotę jak w przykładzie a nie więcej? Zgodnie z art. 10 wskazanej ustawy gdy wartość świadczenia pieniężnego nie przekracza 5000 złotych stosuje się stawkę 40 euro.
tabela NBP można znaleźć tu: https://www.nbp.pl/home.aspx?f=/kursy/kursya.html
Masz pytania dotyczące aspektów prawnych ? Zapraszam na indywidualną konsultację
__________________________________________________
Podana powyżej treść nie jest opinią prawną ani poradą prawną. Wszelkie decyzje powinny być podejmowane na podstawie dokładnej analizy ryzyka oraz weryfikacji prawnej. Tylko dokładna weryfikacja stanu faktycznego Twojej sprawy umożliwia wskazanie najlepszych rozwiązań prawnych w Twojej sprawie. W tym celu skontaktuj się z prawnikiem. Artykuły zamieszczone na stronie są aktualne na dzień publikacji, z racji tego, że prawo często się zmienia mniej na uwadze to, że podane informacje mogą być już nieaktualne.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis